Laten zien wie je bent
In mijn BeReal tijdlijn zie ik veel rommelige en alledaagse situaties voorbijkomen. Herkenbaar en ik geniet van wat ik zie. Ik zie vooral jongeren die laten zien wat ze meemaken. Ze laten zien wie ze zijn, zonder jezelf van je mooiste kant te laten zien. En zelf doe ik er natuurlijk graag aan mee.
Waarom ik dit deel, heeft te maken met wat ik om heen zie. Er is momenteel van alles aan de hand in de samenleving dat grote impact heeft op de jeugd. Ze groeien op in een wereld die in brand staat. De mentale gezondheid van jongeren staat onder druk. Dat wordt gelukkig steeds vaker erkend. Ik zie jeugdwerkers, maar ook docenten die het lastig hebben. Jongeren lijken niet gemotiveerd. Ze zijn onrustig en luisteren slecht. Ik zie chaos!
Wat heeft het voor zin?
Een drietal wijzen uit België (Dirk de Wachter, Damiaan Denys en Paul Verhaeghe) geeft aan dat we vandaag de dag het leven vooral leuk moeten vinden. Dat we geobsedeerd zijn door geluk. Ze stellen ons voor de vraag: is er nog ruimte voor ongeluk, gebrokenheid, pijn of verdriet?
Doordat curlingouders alle obstakels voor hun kinderen jarenlang hebben weggepoets, hebben veel jongeren niet leren omgaan met de moeite van het leven en zijn minder veerkrachtig. Bovendien groeien ze op in een prestatiemaatschappij. Een cultuur die gericht is op individuele ontwikkeling en succes. Jij moet succesvol zijn. Je moet het maken in het leven. Wat een druk!
Ik begrijp wat de wijzen aangeven en herken het zelfs in mijn eigen leven, maar ik zie ook nog wat anders. Een uitspraak van een jongere komt daarbij steeds opnieuw in mijn gedachten naar boven. ‘Waarom zou ik mijn best doen, het heeft toch geen zin, over 20 jaar bestaat de aarde niet meer’. Deze uitspraak staat wat mij betreft symbool voor wat ik bij jongeren zie. Ze zien de toekomst somber in. Ik ontmoet jongeren die bewust het nieuws niet meer volgen. Ik proef hun moedeloosheid en onvermogen om iets te doen. Geloof om er iets aan te doen om de situatie ten goede te veranderen ontbreekt.
Moedig zijn
Dit raakt voor mij aan het Bijbelverhaal waarin Jezus lag te slapen in een boot op een kussen. Hij slaapt terwijl het stormt en zijn vrienden doodsbang zijn. Een herkenbaar beeld voor veel jongeren. De wereld vergaat en God slaapt. Wat ik in dit verhaal bijzonder vindt, is het eerste wat Jezus tegen zijn vrienden zegt als ze hem wakker maken en hij de wind bestraffend heeft toegesproken: ‘Waarom hebben jullie zo weinig moed?’ Ontbreekt het vandaag ook aan moed?
Maar hoe worden we dan moedig? Wat is dan moed? In moed klinkt hoop. In moed zit perspectief. Dat we weten waarnaar we onderweg zijn. Dat er een einde komt aan de situatie waarin je nu kan zitten. Dat we overtuigd zijn dat het goed komt. Jezus vrienden zijn ervan overtuigd dat ze zullen vergaan, tenzij Jezus hen redt! Dat vind ik bijzonder mooi. Wij mogen hopen op Jezus. We mogen hem verwachten. Maar dat maakt het dus niet meteen makkelijk. Zelfs als je weet dat Jezus bij je is.
Hoe Jezus zijn vrienden toespreekt weten we niet. Was het teleurgesteld, bedroefd of boos? Misschien was het wel een combinatie ervan. Wat ik in ieder geval zie is mensen zoals jij en ik die bang kunnen zijn door de stormen die op ons afkomen. Laten we eerlijk zijn. Misschien wordt het inderdaad tijd om echt te zijn. Niet alleen foto’s delen, maar ook delen wat er leeft in mijn hart. Dat vraagt moed! Om eerlijk te zijn over mijn gebrokenheid, falen en mijn imperfectie. Dat ik dingen verkeerd doe en schuldig ben. En dat ik me steeds meer realiseer dat deze wereld schreeuwt naar iemand die komt om de storm het zwijgen op te leggen. Dat ik geloof en wil geloven dat Jezus hoop brengt.
Laten we de moed hebben om echt en eerlijk te zijn! Want misschien als ik eerlijk en echt ben, helpt dat ook de jongeren met wie ik optrek.
